"stay away"

"trzymaj się z daleka"

małpa widzieć, małpa robić
{nie wiem dlaczego }
wolałbym być martwy niż cool
{nie wiem dlaczego}
każdy wers kończy się rymem
{nie wiem dlaczego}
mniej to więcej, miłość jest ślepa
{ nie wiem dlaczego}
trzymaj się
trzymaj się z daleka x3

 

ustąp, uśmiechnij się
{nie wiem dlaczego }
modowe brednie, modny styl
{nie wiem dlaczego }
wyrzuć to i zachowaj
{nie wiem dlaczego}
muszę mieć trującą skórę
{nie wiem dlaczego}

trzymaj się
trzymaj się z daleka
tzymaj się z daleka
trzymaj się z daleka x2


małpa widzieć, małpa robić
{nie wiem dlaczego }
wolałbym byc martwy niż cool
{-nie wiem dlaczego }
każdy wers kończy się rymem
(nie wiem dlaczego}
mniej to więcej, miłość jest ślepa
{nie wiem dlaczego}

trzymaj się
trzymaj się z daleka x 3

nie wiem dlaczego x 2

trzymaj się
trzymaj się z daleka x 8

Bóg jest gejem!


Spośród piosenek zamieszczonych na „Nevermind”, „Stay Away” („Zostawcie Mnie”) ma najdłuższą historię. Podstawowy riff tego utworu powstał bowiem w czasie, kiedy Cobain nagrywał materiał na taśmę Fecal Matter. Potem rozwinął go w pełny gitarowy utwór, który mu się spodobał, lecz tekst przechodził wiele przeobrażeń zanim autor doszedł do wniosku, że znalazł to czego szukał. Choć Cobain często pomniejszał rolę swoich tekstów, uwielbiał słowo pisane i bardzo często ciężko pracował, by osiągnąć zamierzony efekt. Bez względu na to gdzie spal, w pobliżu łóżka zawsze znajdowało się kilka notatników (miał bowiem zwyczaj zapisywania tekstów, wierszy i luźnych przemyśleń). Kiedy wpadł na jakiś pomysł, znalazł prosty rym czy też tylko tytuł, który jego zdaniem był wart dalszych poszukiwań, natychmiast przelewał go na papier. Wiele piosenek z „Nevermind” na pewnym etapie zawierało kilka różnych, gotowych do wykorzystania zwrotek i refrenów, a ostateczny kształt przybierało dopiero w tedy, gdy naciskany przez terminy Cobain na poważnie zaczynał redagować teksty swoich piosenek. „Stay Away” początkowo nosił tytuł „Pay To Play” („Płać Żeby Grać”) i nawiązywał do perfidnego zwyczaju, któremu hołdowały kluby w połowie lat 80-tych, kiedy na scenie muzycznej dominowały zespoły glam rockowe. Zamiast zapraszać zespól i wypłacać mu skromne honorarium lub procenty z zysków ze sprzedanych biletów, właściciele klubów zaczęli pobierać od wykonawców opłaty za czas spędzony na scenie. Najczęściej polegało to na zmuszaniu zespołów do wykupienia dużej części biletów po ustalonej cenie. Potem już sami muzycy musieli się zatroszczyć o  ich dalszą sprzedaż – jeśli chcieli cokolwiek zarobić musieli oczywiście podnieść cenę.  Mimo, że prawa rządzące ekonomia na poziomie klubów nigdy nie były sprawiedliwe, a ten system był wyjątkowo paskudny, gdyż przekładał marketing i znane nazwiska ponad wartość muzyki. Przerobiony przez Cobaina tekst stracił bezpośrednie odniesienie do tego niesprawiedliwego systemu, lecz pozostał ostrym potępieniem idącej w złym kierunku sceny rockowej. W czasach gdy rockowe trendy dyktowały takie zespoły jak choćby Guns’n’Roses, Cobain krzyczał, ze woli być „martwy niż modny”.